Wystawa poświęcona Louisowi De Funès w Bibliotece UJD

Louis de Funès (właśc. Louis Germain David de Funès de Galarza) ur. 31 VII 1914 r. w Courbevoie, zm. 27 I 1983 r. w Nantes) – aktor filmowy, teatralny i scenarzysta, zaliczany do grona najwybitniejszych komików w historii kinematografii francuskiej.

Nikt nie wściekał się tak uroczo jak on i mało kto tak rzadko się uśmiechał. Louis de Funès wiedział bowiem, że poczucie humoru to nad wyraz poważna sprawa, a do wywołania wesołości najlepiej wykorzystać minę pokerową. Styl jego gry wyróżniała: dynamika, szeroki zakres mimikii grymasów, przesadna gestykulacja, okrzyki, podskoki, zniecierpliwienie. Uczył się od Charliego Chaplina i Kaczora Donalda, ale najlepszą nauczycielką wyrażania twórczej ekspresji była jego matka. Perfekcji wymagał od siebie, jak również od innych i choć uchodził za mistrza improwizacji, był zwolennikiem dubli – bywało, że domagał się kilkunastu powtórzeń. Wcielał się w rolę rabina, dyrygenta, niemieckiego żołnierza, dyrektora zespołu baletowego. Jako żandarm tropił rzezimieszków i kosmitów, w roli komisarza Juve próbował rozgryźć zagadkę fantomasa, będąc właścicielem słynnej restauracji poszukiwał porwanego prezydenta.

Dla wielu de Funes jest niepowtarzalnym, wybitnym artystą, a jego role ponadczasowe. Choć swoją spektakularną karierę zrobił w drugiej połowie życia, jego filmy do dziś uchodzą za kultowe i wywołują uśmiech na twarzy. Sukces nie zmienił jego charakteru, jedyną ekstrawagancją na jaką sobie pozwolił, był zakup zamku Clermont w Le Cellie nad Loarą, który stał się dla niego prawdziwym azylem. Unikał światła jupiterów, bankietów i splendoru. Wolał wędkowanie i uprawę róż, które skradły jego serce. Ogród dawał mu spokój i ukojenie, czego tak bardzo potrzebował, tam regenerował swoje siły po przebytym zawale. W 1980 r. otrzymał honorowego Cezara za całokształt twórczości.

opr. dr Joanna Bochaczek-Trąbska